ਪੱਥਰ ਨਰਮ ਨਾ ਪੈਂਦੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੇਖੇ ਨੇ
ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ ਰੱਖੇ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡੁਬੋ ਕੇ।
ਕੋਕੜ ਮੋਠ ਨਾ ਰਿੱਝਦੇ ਤੌੜੀ ਭਾਂਵੇਂ ਸੜ ਜਾਵੇ
ਹਾਰਾ ਪਾਥੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਜੇ ਭਰੀਏ ਤੋ ਤੋ ਕੇ।
ਕੱਲਰ ਦੇ ਵਿੱਚ ਪਾਇਆ ਬੀਜ ਕਦੇ ਨਾ ਫਲ਼ਿਆ ਹੈ
ਵਾਹੋ ਜਿੰਨਾ ਮਰਜ਼ੀ ਜੋਗਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਜੋ ਕੇ।
ਕੋਲਾ ਕਾਲ਼ੇ ਤੋਂ ਨਾ ਚਿੱਟਾ ਕਦੇ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦਾ, ਜੱਗ
ਜਾਣੇ,
ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਏ ਉਹਨੂੰ ਦੇ ਦੁੱਧ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਧੋ ਕੇ।
ਲੁੱਡਣ ਮੋਛਾ ਸੁੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਪੱਕੀ ਟਾਹਲੀ ਦਾ
ਕੌਣ ਵਿਖਾਵੇ ਉਹਨੂੰ ਮਾਸਾ ਇੱਕ ਮੁਚੋ ਕੇ।
ਕਹਿੰਦਾ ਮੁੰਡਿਆ ਤੇਰੇ ਵਰਗੇ ਨੰਗ ਮਲੰਗਾਂ ਦੀ
ਗੱਲ ਨਾ ਸੁਣਾਂ ਦੋ ਘੜੀ ਮੈਂ ਤਾਂ ਕੋਲ਼ ਖਲੋ ਕੇ।
ਬਹੁਤ ਪਖੰਡੀਆਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਰੋਜ਼ ਵਾਸਤਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ
ਮੰਗਣ ਭੀਖ ਤਰਸ ਦੀ ਮਾਇਆ ਗੰਢ ਲੁਕੋ ਕੇ।
ਐਂਵੇਂ ਪੱਥਰ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਮਾਰ ਨਾ ਟੱਕਰਾਂ ਛੋਕਰਿਆ, ਗੱਲ ਸੁਣ
ਲੈ,
ਭਰੀ ਨਾ ਕਿਸੇ ਬਾਲ਼ਟੀ ਦੁੱਧ ਨਾਲ਼ ਝੋਟਾ ਚੋ ਕੇ।
ਧੱਕੇ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਬੈਠਣਾ ਚਾਹੇ ਜੋ ਵਿੱਚ ਬੇੜੀ ਦੇ
ਮਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਝਨਾਂ ਦੇ ਧੱਕਾ ਮਾਰ ਡੁਬੋ ਕੇ।
ਲਾ ਲਾ ਪੈਰਾਂ ਨੂੰ ਹੱਥ ਤੇਰਾ ਕੁੱਝ ਨਾ ਸੌਰਨਾ
ਚੁੱਕ ਪੁਆ ਨਾ ਬੈਠੀਂ ਤੂੰ ਕੋਡਾ ਹੋ ਹੋ ਕੇ।
ਟੱਬਰ ਨੂੰ ਦੱਸ ਕੀ ਮੈਂ ਅਪਣਾ ਮਾਸ ਖੁਆਊਂਗਾ
ਤੇਰੇ ਜਿਹੇ ਮੁਸ਼ਟੰਡਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਨ ਪੈਸੇ ਢੋ ਕੇ?
ਕੰਡਾ ਲੇਧੜੇ ਦਾ ਬਣ ਕੇ ਐਂਵੇਂ ਚਿੰਬੜ ਨਾ, ਤੂੰ ਮੈਨੂੰ,
ਛੱਡ ਦੇ ਜਿੱਦ ਪਨਾਗਾ ਬਹਿ ਜਾ ਲਾਂਭੇ ਹੋ ਕੇ।
