ਸੁਣ ਨਾਂਹ ਕੋਰੀ
ਧੀਦੋ ਮੁੱਖ ਤੋਂ ਲੁੱਡਣ ਝਬੇਲ ਦੇ
ਪੱਤਣੋ ਹਟ ਕੇ ਥੋੜਾ
ਦੂਰ ਬਹਿ ਗਿਆ ਜਾ ਕੇ।
ਭੁੱਲਣ ਖਾਤਰ ਦੁੱਖ
ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਨਿਰਾਸ਼ਾ ਡੁੱਬੇ ਦਾ
ਫੜ ਕੇ ਵੰਝਲ਼ੀ ਬਹਿ
ਗਿਆ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਲਾ ਕੇ।
ਨਿੱਕਲਣ ਲੱਗੀਆਂ
ਵੰਝਲ਼ੀ ਵਿੱਚੋਂ ਧੁਨਾਂ ਪਿਆਰੀਆਂ
ਜਿੱਦਾਂ ਹੋਣ ਵਜਾਈਆਂ
ਮਿਸ਼ਰੀ ਵਿੱਚ ਰਲ਼ਾ ਕੇ।
ਜੀਹਨੇ ਸੁਣੀਆਂ
ਖਿੱਚਿਆ ਧੀਦੋ ਵੱਲ ਨੂੰ ਆ ਗਿਆ
ਬਹਿ ਗਿਆ ਕੋਲ਼
ਫੱਕਰ ਦੇ ਪੂਰੀ ਬਿਰਤੀ ਲਾ ਕੇ।
ਹੁੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਪੱਤਣ
ਸਾਰਾ ਖਾਲੀ ਹੋ ਗਿਆ
ਕੁੱਲ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ
ਬਹਿ ਗਏ ਕੋਲ਼ ਧੀਦੋ ਦੇ ਆ ਕੇ।
ਨਾਰਾਂ ਲੁੱਡਣ
ਦੀਆਂ ਵੀ ਕੋਲ਼ੇ ਆ ਕੇ ਬਹਿ ਗਈਆਂ
ਜਿੱਦਾਂ ਹੋਣ
ਨਾਗਣਾ ਕੀਲੀਆਂ ਬੀਨ ਵਜਾ ਕੇ।
ਐਨੀਆਂ ਮਸਤ ਹੋ ਗੀਆਂ
ਭੁੱਲ ਗੀਆਂ ਅਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ
ਬਹਿ ਗੀਆਂ ਬਣ ਧੀਦੋ
ਦੀਆਂ ਲੁੱਡਣ ਨੂੰ ਭੁਲਾ ਕੇ।
ਇੱਕ ਇੱਕ ਲੱਤ ਧੀਦੋ ਦੀ
ਛਾਤੀ ਰੱਖ ਲਈ ਦੋਹਾਂ ਨੇ
ਘੁੱਟਣ ਲੱਗੀਆਂ ਪੋਲੇ
ਪੋਲੇ ਜਹੇ ਦਬਾ ਕੇ।
ਲੱਤਾਂ ਵੇਖ ਘੁੱਟਦੀਆਂ
ਖਤਰਾ ਪੈ ਗਿਆ ਲੁੱਡਣ ਨੂੰ
ਰੰਨਾਂ ਗੱਭਰੂ ਨੇ ਪੱਟ
ਲਈਆਂ ਜਾਦੂ ਪਾ ਕੇ।
ਰਹਿ ਜਾਊਂ ਖਾਲੀ ਹੱਥ
ਮੈਂ ਪੱਤਣ ਤੇ ਝੱਖ ਮਾਰਦਾ
ਮੁੰਡਾ ਰੰਨਾਂ ਮੇਰੀਆਂ
ਲੈ ਜਾਊ ਖਿਸਕਾ ਕੇ।
ਹੁਣ ਪਛਤਾਵੇ ਕਿਉਂ ਨਾ
ਪਾਰ ਲੰਘਾ ਤਾ ਛੋਹਰ ਨੂੰ
ਦੇਰੀ ਬਿਨਾਂ ਕੀਤਿਆਂ
ਬੇੜੀ ਵਿੱਚ ਬਿਠਾ ਕੇ।
ਪਰ ਨਾ ਗਿਆ ਵਕਤ ਮੁੜ
ਹੱਥ ਪਨਾਗਾ ਆਉਂਦਾ ਹੈ
ਭਾਂਵੇਂ ਜ਼ੋਰ ਲਾ ਲੀਏ
ਵਾਜਾਂ ਮਾਰ ਬੁਲਾ ਕੇ।
No comments:
Post a Comment