ਨਜ਼ਰ ਕਿਤੇ ਨਾ ਆਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਪੈਰ ਨਹੀਂ ਘਰ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਤਰਸ ਗਏ ਹਾਂ ਚੀਂ ਚੀਂ ਨੂੰ ਹੁਣ
ਹੁਣ ਨਹੀਂ ਸ਼ੋਰ ਮਚਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਛਾਇਆ ਦਿਸੇ ਸੰਨਾਟਾ ਵਿਹੜੀਂ
ਜਿਥੇ ਸੀ ਕਦੇ ਗਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਅਕਲਾਂ ਵਾਲ਼ਿਓ ਕੁੱਝ ਤਾਂ ਸੋਚੋ
ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਚਹਿ ਚਹਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਰਹੇ ਨਹੀਂ ਘਰ ਕੜੀਆਂ ਵਾਲ਼ੇ
ਘਰ ਸੀ ਜਿੱਥੇ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਕੱਚੇ ਢਹਿ ਜਦ ਪੱਕੇ ਬਣ ਗਏ
ਉਸ ਦਿਨ ਨੂੰ ਪਛਤਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਕਦੇ ਕਦੇ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਵਾਂਗੂੰ
ਹੁਣ ਤਾਂ ਸ਼ਕਲ ਦਿਖਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਕੁੜੀਆਂ ਤਾਂ ਫਿਰ ਵੀ ਬਚ ਗਈਆਂ
ਬਚਦੀਆਂ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਸਾਡਾ ਵੀ ਹੈ ਹੱਕ ਧਰਤੀ ਤੇ
ਲੱਗਣ ਸੁਆਲ ਉਠਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਸਾਨੂੰ ਕਰੋ ਨਾ ਘਰ ਤੋਂ ਬੇਘਰ
ਜਾਪੇ ਹਨ ਕੁਰਲਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਦਿਓ ਨਾ ਸਾਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਨਿਕਾਲ਼ਾ
ਫਿਰਨ ਵਾਸਤੇ ਪਾਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
ਪਊ ਪਨਾਗ ਸਰਾਪ ਭੋਗਣਾ
ਜੇ ਨਹੀਂ ਮੁੜ ਕੇ ਆਉਂਦੀਆਂ ਚਿੜੀਆਂ।
No comments:
Post a Comment