ਦਿਨ ਦੀਵੀਂ ਹੁਣ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਤੇ ਡਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਬੋਲ਼ੇ ਕੰਨਾਂ ਨੂੰ ਨਹੀਂ ਸੁਣਦੇ ਰੋਜ਼ ਪਟਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਉਡ ਜਾਂਦੇ ਅਸਮਾਨਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਧੌਲਰ ਪਰਜਾ ਤੰਤਰ ਦੇ
ਜਦ ਕਾਨੂੰਨੀ ਬੰਬਾਂ ਦੇ ਦਮਦਾਰ ਧਮਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਚ ਰੰਗ ਦੇਣਾ ਹੈ ਬਾਗ ਦੇ ਸਾਰੇ ਫੁੱਲਾਂ ਨੂੰ
ਜਦ ਵੀ ਕੋਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ ਹਰ ਤਰਫ਼ ਠਹਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਸੰਤਾਲ਼ੀ ਦੇ ਨਾਲ਼ੋਂ ਇੱਕ ਦਮ ਵੱਖਰੈ ਭਾਰਤ ਠਾਰਾਂ ਦਾ
ਹੋਵੇ ਕਿਉਂ ਨਾ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਵਿੱਚ ਸੱਤ ਦਹਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂ ਦਿਲ ਤੋਂ ਕਾਲ਼ਖ ਜਾਂਦੀ ਨਹੀਂ ਬੇਈਮਾਨਾਂ ਦੇ
ਭਾਂਵੇਂ ਨੇਤਾ ਸਾਡੇ ਦੁੱਧ ਨਾਲ਼ ਰੋਜ਼ ਨਹਾ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਕਿਸੇ ਯੋਜਨਾ ਨਵੀਂ ਲਈ ਜਦ ਫੰਡ ਸਰਕਾਰੀ ਆ ਜਾਂਦੇ
ਖਾਂਦੀ ਮੁਰਗੇ ਅਫ਼ਸਰਸ਼ਾਹੀ ਖੂਬ ਪਚਾਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦੇ ਨਾਲ਼ ਨੇ ਜਾਂਦੇ ਬਿੱਖਰ ਵਿੱਚ ਹਵਾਵਾਂ ਦੇ
ਸ਼ੇਖਚਿਲੀ ਜੋ ਕਿਲੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਰੋਜ਼ ਬਣਾ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
ਨਹੀਂ ਪਨਾਗਾ ਰੂਪ ਧਾਰਦੇ ਸੁਪਨੇ ਕਦੇ ਹਕੀਕਤ ਦਾ
ਭੋਲ਼ੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਹਾਕਮ ਰੋਜ਼ ਦਿਖਾ ਕੇ ਪੈਂਦੇ ਨੇ।
No comments:
Post a Comment