ਸ਼ਰਮ ਨਾਲ਼ ਸ਼ੈਤਾਨ ਮਰ ਗਿਆ ਚਾਲੇ ਵੇਖ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਹਿਰਦੇ ਕੰਬਣ ਲੱਗ ਜਾਂਦੇ ਸੁਣ, ਜੰਗਲ਼ ਦੇ ਸਭ ਰੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਗਿਆ ਅਨਾਜ ਗੁਦਾਮਾਂ ਵਿੱਚ ਗਲ਼ ਬਾਕੀ ਬਚਦਾ ਚੂਹੇ ਖਾ ਗਏ
ਲੋਕਾਂ ਤੱਕ ਨਾ ਕਿਸੇ ਪੁਚਾਇਆ ਮਾਰੇ ਮਰ ਗਏ ਭੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਪੈਂਦਾ ਬਹੁਤ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਰੌਲ਼ਾ ਜੰਤਾ ਹੱਥ ਪਰ ਕੁੱਝ ਨਾ ਆਵੇ
ਕੁੱਝ ਕੁ ਟੱਬਰ ਬਣ ਗਏ ਮਾਲਕ ਕਿਰਤ ਦੇ ਸਿਰਜੇ ਸੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਅੰਬਰ ਗਈਆਂ ਟੱਪ ਕੀਮਤਾਂ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹੈ ਹਾਲ ਦੁਹਾਈ
ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੱਕ ਪਰ ਨਾ ਪਹੁੰਚਣ ਲੋਕ ਸੁਨੇਹੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਸਰਕਾਰਾਂ ਤੱਕ ਪਰ ਨਾ ਪਹੁੰਚਣ ਲੋਕ ਸੁਨੇਹੇ ਦੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਮੱਛਰੀ ਫਿਰਦੀ ਹੈ ਬਦਮਾਸ਼ੀ ਲੁਕ ਬੈਠੇ ਕਾਨੂੰਨ ਨੇ ਡਰ ਕੇ
ਜਾਨ ਮਾਲ ਦੇ ਫਿਕਰ ਨਾਲ਼ ਉਡ ਨੂਰ ਗਏ ਸਭ ਮੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਰੱਜੇ ਨਾ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੇ ਤਸਕਰ ਚੱਲੀ ਮੁੱਕ ਜਵਾਨੀ ਭਾਂਵੇਂ
ਅੰਬਰ ਧਰਤੀ ਵਿਲਕਣ ਸੁਣ ਸੁਣ ਵੈਣ ਤੜਫਦੀਆਂ ਕੁੱਖਾਂ ਦੇ।
ਅੰਨ ਦਾਤਾ ਹੈ ਭੁੱਖਾ ਮਰਦਾ ਫਿਰੇ ਪਨਾਗਾ ਫਾਹੇ ਲੈਂਦਾ
ਵਿਹਲੇ ਹੱਥ ਸਿਰਨਾਂਵੇਂ ਲੱਭਣ ਵਿੱਚ ਪਰਦੇਸਾਂ ਟੁੱਕਾਂ ਦੇ।
No comments:
Post a Comment