ਸੋਨ ਚਿੜੀ ਦੀ ਸੁਣੀ ਕਹਾਣੀ।
ਲੱਗੇ ਹੋ ਗਈ ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ।
ਖੁਦਗਰਜਾਂ ਵਸ ਪੈ ਕੇ ਹੁਣ ਤਾਂ
ਜਾਪੇ ਸਹਿਕ ਰਹੀ ਮਰ ਜਾਣੀ।
ਪੀ ਗਈ ਖੂਨ ਜਿਗਰ ਚੋਂ ਉਹਦੇ
ਬੇਸ਼ਰਮਾਂ ਦੀ ਹਾਕਮ ਢਾਣੀ।
ਰੰਗਲੇ ਖਾਬ ਦਿਖਾ ਦਿਨ ਦੀਵੀਂ
ਲੁੱਟੀ ਜਾਦੇ ਰਾਜਾ ਰਾਣੀ।
ਮਾਰੋ ਮਾਰੋ ਕਰਦੇ ਨੇ ਸਭ
ਕਰਦਾ ਨਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਸਿਆਣੀ।
ਚਾਕੂ ਛੁਰੀਆਂ ਵਿੱਚ ਘਿਰੇ ਹਾਂ
ਡਾਢੀ ਮੁਸ਼ਕਲ ਜਿੰਦ ਬਚਾਣੀ।
ਹਰ ਖਾਣੇ ਵਿੱਚ ਜ਼ਹਿਰ ਮਿਲੀ ਹੈ
ਪੈਂਦੀ ਨਹੀਂ ਹੁਣ ਮਿਥ ਕੇ ਖਾਣੀ।
ਨੀਟ ਹੀ ਹੁਣ ਤਾਂ ਪੀਣੀ ਪੈਂਦੀ
ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਜ਼ਹਿਰੀਲਾ ਪਾਣੀ।
ਡਰ ਦੇ ਨਾਲ਼ ਰਹੇ ਮਰ ਮਾਪੇ
ਖ਼ਤਰੇ ਵਿੱਚ ਹਰ ਧੀ ਧਿਆਣੀ।
ਅੰਬਰ ਛੋਹਣ ਕੀਮਤਾਂ ਏਥੇ
ਸੌਂਦੀ ਜੰਤਾ ਭੁੱਖਣ ਭਾਣੀ।
ਵਸ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਗਏ ਹੋ ਖਰਚੇ
ਨਾਲ਼ ਫਿਕਰ ਦੇ ਮਰੇ ਸੁਆਣੀ।
ਮਾਰ ਛਲਾਂਗਾਂ ਵਧੇ ਆਬਾਦੀ
ਆਏ ਨਾ ਕਾਬੂ ਖਸਮਾਂ ਖਾਣੀ।
ਭੁੱਲ ਗਏ ਲੋਕ ਨਾਗਣੀ ਕਾਲ਼ੀ
ਚਿੱਟੇ ਐਸੀ ਚਾਦਰ ਤਾਣੀ।
ਸਾਧੂ ਭੇਸ ਬਣਾਇਆ ਚੋਰਾਂ
ਅਸਲੀਅਤ ਨਾ ਜਾਏ ਪਛਾਣੀ।
ਸ਼ੋਰ ਸਿਆਸੀ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੂੰ
ਔਖੀ ਲੱਗੇ ਪੀੜ ਸੁਣਾਣੀ।
ਡੋਰ ਦਈਏ ਹੱਥਾਂ ਵਿੱਚ ਕੀਹਦੇ
ਦੁਬਿਧਾ ਵੱਚ ਹੈ ਜਿੰਦ ਨਿਮਾਣੀ।
ਮੱਖਣ ਦੀ ਨਾ ਆਸ ਪਨਾਗਾ
ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਿੱਚ ਫਿਰੇ ਮਧਾਣੀ।
No comments:
Post a Comment