ਦੋ ਕਬਿੱਤ
1.
ਆਖਦੇ ਨੇ ਨੇਤਾ ਕੋਈ ਭੁੱਖਾ ਨਹੀਂ ਮਰਨ ਦੇਣਾ, ਖਾਂਦਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹੋਂ ਕੱਢ ਬੁਰਕੀ ਲਿਜਾਂਦੇ
ਨੇ।
ਰੱਜਦੇ ਨਾ ਖਾ ਖਾ ਢਿੱਡ ਪਾਟਣੇ ਤੇ ਆ ਜਾਏ ਭਾਂਵੇਂ, ਦੂਜਿਆਂ ਨੂੰ ਖਾਂਦਾ ਵੇਖ ਉੱਕਾ ਨਾ
ਸੁਖਾਂਦੇ ਨੇ।
ਭੁੱਖਿਆਂ ਨੂੰ ਦੇਂਦੇ ਸਦਾ ਸਬਰਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਪਰ ਬੁਰਕੀਆਂ ਰੱਜਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਂਦੇ
ਨੇ।
ਅੰਨ੍ਹੇ ਵਾਂਗ ਵੰਡਦੇ ਨੇ ਸ਼ੀਰਨੀ ਪਨਾਗਾ ਸਾਰੇ ਮਹਾਂ ਦਾਤੇ ਆਪਣੇ ਜੋ ਆਪ ਨੂੰ ਕਹਾਂਦੇ ਨੇ।
2.
ਤੁਰ ਪਈਏ ਕਰ ਕੇ ਤਹੱਈਆ ਪਹੁੰਚ ਜਾਈਦਾ ਹੈ, ਕੋਈ ਵੀ ਮੰਜ਼ਲ ਹੁੰਦੀ ਕਦਮਾਂ ਤੋਂ ਦੂਰ
ਨਹੀਂ।
ਪਾਉਣ ਲਈ ਮੋਤੀ ਪੈਂਦੇ ਸਾਗਰ ਹੰਘਾਲਣੇ ਨੇ, ਬਿਨਾਂ ਦੀਵੇ ਬਾਲ਼ਿਆਂ ਹਨ੍ਹੇਰਾ ਹੁੰਦਾ ਦੂਰ
ਨਹੀਂ।
ਝੱਲਣੀਆਂ ਪੈਣ ਧੁੱਪਾਂ, ਝਾਗਣੀਆਂ ਪੈਣ ਰਾਤਾਂ, ਮਿਹਨਤਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਪੈਂਦਾ ਆਸਾਂ ਤਾਂਈਂ
ਬੂਰ ਨਹੀਂ।
ਖਾਣ ਲਈ ਅੰਗੂਰ ਹੈ ਪਨਾਗਾ ਬਾਗ ਲਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਰੋਹੀ ਉੱਗੀ ਕਿੱਕਰ ਨੂੰ ਲੱਗਦੇ ਅੰਗੂਰ
ਨਹੀਂ।
No comments:
Post a Comment