ਖ਼ੁਦ ਨੂੰ ਸਮਝ ਕੇ ਦੇਸ਼
ਭਗਤ ਮੈਂ ਮਾਣ ਰਿਹਾ ਅਪਣੇ ਤੇ ਕਰਦਾ।
ਫੁੱਲਿਆ ਰਿਹਾ ਗੁਬਾਰੇ
ਵਾਂਗੂੰ, ਪੈਰ ਰਿਹਾ ਆਕੜ ਕੇ ਧਰਦਾ।
ਸੀ ਇਹ ਸੋਚ ਹੈ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ
ਜੋ ਅਪਣੇ ਵਤਨ ਤੋਂ ਸਦਕੇ ਜਾਵੇ।
ਇਹਦੀ ਪਾਕ ਧਰਤ ਨੂੰ ਨਿੱਤ
ਸਵੇਰੇ ਉੱਠ ਕੇ ਸੀਸ ਨਿਵਾਵੇ।
ਭੰਗ ਨਾ ਹੋਏ ਅਖੰਡਤਾ ਇਹਦੀ
ਸਦਾ ਦੁਆ ਬੱਸ ਇਹ ਕਰਦਾ ਜੋ।
ਬੁਰੀ ਨਜ਼ਰ ਜੇ ਦੁਸ਼ਮਣ
ਦੇਖੇ ਸੁਪਨੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਨਾ ਜਰਦਾ ਜੋ।
ਪਿਆਰ ਇਦ੍ਹੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ
ਕਰਦਾ, ਇਹਦੇ ਲਈ ਜਿਉਂਦਾ ਮਰਦਾ।
ਇਸ ਦੀ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਦੀ
ਖਾਤਰ ਹਰ ਪਲ ਅਪਣਾ ਅਰਪਣ ਕਰਦਾ।
ਬਣ ਜਾਵੇ ਇਹ ਮੋਹਰੀ ਜੱਗ
ਦਾ ਉੱਠਦੇ ਬਹਿੰਦੇ ਕਰੇ ਦੁਆਵਾਂ।
ਗੁੱਡੀ ਇਹਦੀ ਚੜ੍ਹਦੀ
ਤੱਕ ਤੱਕ ਉਡੇ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ਼ ਵਿੱਚ ਹਵਾਵਾਂ।
ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਇਹ ਸਮਝ ਹੈ
ਆਇਆ ਕੀਹਨੂੰ ਦੇਸ਼ ਭਗਤ ਹਨ ਕਹਿੰਦੇ।
ਦੂਰ ਹੋ ਗਏ ਸਭੇ ਭੁਲੇਖੇ
ਜੋ ਸਨ ਮੇਰੇ ਮਨ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ।
ਹਰੇ ਰੰਗ ਦੀ ਕੋਈ ਇਮਾਰਤ
ਚੁੱਕ ਹਥੌੜਾ ਤੋੜੀ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਵੱਖਰੀ ਸੋਚ ਦੇ ਕਿਸੇ
ਸ਼ਖ਼ਸ ਦੀ ਗਰਦਨ ਕਦੇ ਮਰੋੜੀ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਖੋਹ ਕੇ ਇੱਕ ਗ੍ਰੰਥ
ਕਿਸੇ ਹੱਥ ਦੂਜਾ ਕਦੇ ਫੜਾਇਆ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਇੱਕ ਹਮਸਾਏ ਨੂੰ ਭੁੱਲ
ਕੇ ਵੀ ਦੂਜੇ ਨਾਲ਼ ਲੜਾਇਆ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਕਦੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕੰਧ ਉਸਾਰੀ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਲਾਟ ਤਬਾਹੀ ਦੀ ਜੋ ਬਣ
ਜਾਏ ਉੱਗਲ਼ੀ ਕਦੇ ਚਿੰਗਾੜੀ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਇੱਕ ਤਿਹਾਈ ਹਮਵਤਨਾਂ
ਨੂੰ ਕਦੇ ਬਿਗਾਨੇ ਮੰਨਿਆਂ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਪੂਜਣ ਜੋ ਕੋਈ ਹੋਰ
ਪੈਗੰਬਰ ਵੈਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ਼ ਬੰਨ੍ਹਿਆਂ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਛੱਡ ਜਾਵੋ ਇਹ ਦੇਸ਼
ਅਸਾਡਾ ਬਾਂਹ ਚੁੱਕ ਨਾਹਰਾ ਲਾਇਆ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਵੰਡ ਦਏ ਅਪਣੇ ਲੋਕਾਂ
ਨੂੰ ਜੋ ਸ਼ਬਦ ਬੁੱਲ੍ਹਾਂ ਤੇ ਆਇਆ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਕੌਮੀ ਦੌਲਤ ਕੁੱਝ ਹੱਥਾਂ
ਵਿੱਚ ਦੇਣ ਦੀ ਕਰੀ ਹਮਾਇਤ ਹੈ ਨਹੀਂ।
ਇੱਕੋ ਰੰਗ ਚਮਨ ਦਾ ਹੋਵੇ
ਕਦੇ ਜ਼ੁਬਾਨੋ ਸਕਿਆ ਕਹਿ ਨਹੀਂ।
ਪਿਆਰ ਨੂੰ ਨਫ਼ਰਤ ਦੇ
ਵਿੱਚ ਬਦਲੇ ਕੀਤੀ ਕੋਈ ਗੱਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ।
ਸਾਂਝਾਂ ਨੂੰ ਜੋ ਲੀਰਾਂ
ਕਰ ਦਏ ਮਾਰੀ ਕੋਈ ਮੱਲ ਕਦੇ ਨਹੀਂ।
ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ ਮੈਂ ਦੇਸ਼
ਭਗਤ ਨਹੀਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇੰਝ ਕਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਮੁੜ ਕੇ ਵੰਡੀਆਂ ਪੈਣ
ਦੇਸ਼ ਦੀਆਂ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਇਹ ਜਰ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।
ਅਪਣੀ ਸੋਚ ਪੁਰਾਣੀ ਉੱਤੇ
ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਅਫਸੋਸ ਨਹੀਂ ਹੈ।
ਉੱਜੜ ਜਾਏ ਬਹਾਰ ਚਮਨ ਦੀ
ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਸੋਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।
No comments:
Post a Comment